In het atelier van Adrien Stanziani hangt een plattegrond van Nederland aan de muur. De plattegrond is vol geprikt met punaises, die ieder staan voor een plaats waar hij een rechtszaak als tekenaar heeft bijgewoond. Van Groningen tot Limburg is hij geweest en zijn werk is te zien in vele kranten. Zijn fascinatie voor portretten heeft hem geleid tot dit unieke werkveld, waar hij illustrator is en een journalistieke positie vervult.  

Je hebt een bijzonder carrièrepad, hoe is dat zo gegroeid? 
“In 2013 studeerde ik af bij SintLucas, maar het tekenen van mensen is altijd al een interesse van mij geweest. Ik kende al jong de beelden uit het nieuws, de portretten die bij rechtszaken horen en ik identificeerde mezelf met die stijl. Ik tekende op SintLucas al vaak mijn docenten na.”  

Zou je kort je eigen stijl kunnen omschrijven en wat vind je het belangrijkste in je werk? 
“In mijn stijl vind ik artistieke vrijheid. Tegelijkertijd zitten er wel verwachtingen van kranten aan mijn werk verbonden. Ik omschrijf mijn stijl als verfrissend en verzorgd. In eerste instantie zijn mijn schetsen vrij rauw, maar in de digitale uitwerking worden ze schoon en karakteristiek. Het gaat mij om het vangen van de afgebeelde persoon. Foto’s mogen niet, een tekening wel, dus ik verzorg een impressie.  
Op SintLucas studeerde ik Mediavormgeving. Daarna heb ik nog aan St. Joost gestudeerd, waar ik afstudeerde richting rechtszaakportretten.”  

Is er iets wat je op SintLucas hebt geleerd, wat nog steeds betekenisvol voor je is? 
“Ik ben ooit met school begonnen op de havo in Rosmalen, maar hier voelde ik me niet thuis. Later stroomde ik in op het vmbo van SintLucas, in de derde klas, en dat is echt mijn redding geweest. Hier kon ik grafisch bezig zijn. Vanuit daar maakte ik de stap naar het mbo. Daar heb ik leren werken met Adobe-programma’s. Dit is nu ontzettend belangrijk voor mijn werk. Digitale programma’s zijn als een taal die je moet leren.” 

Hoe kijk je terug op jouw tijd bij SintLucas? 
“Het was een hele leuke tijd, waarin ik al begon te ondernemen. Als bijbaan beschilderde ik kinderkamers met graffiti. Op de gang tussen de kluisjes belde ik al over opdrachten. Ik leerde een graficus te zijn en bleef met portretten bezig voor mijzelf.”  

Hoe is het om als rechtbanktekenaar aanwezig te zijn bij rechtszaken? 
“Tijdens een rechtszaak schets ik de verdachte. Ik observeer wat er gebeurt en dat is een prettige positie. Je zit in het hol van de leeuw, dichtbij het nieuws, maar je bent er geen onderdeel van. Ooit las ik in een boekje: ‘we worden gedoogd, dus we houden ons gedeisd’.
Je zit vooraan tijdens een zaak, soms zelfs voor het kogelvrije glas. Het is een functie die nauw verbonden is met journalistiek. Toch staat een tekening vaak los van de rechtszaak zelf, als een autonoom werk. Het gaat niet over mij, maar over de maatschappelijke functie van mijn werk. Ik zie mezelf als een doorgeefluik naar de rechtszaak.”

Jouw illustraties zijn te zien in verschillende nieuwsmedia. Kun je daar meer over vertellen?
“Het Eindhovens Dagblad was mijn eerste opdrachtgever en is dat ook nog steeds. Het ED zit nu naast SintLucas in Eindhoven, dat geeft mij een full circle-gevoel. Ik werk door het hele land, voor Nu.nl, Volkskrant en Omroep Brabant. Het is een kleine niche.”  

Waar ben je het meest trots op en kun je daar een voorbeeld van geven? 
“Mijn afstudeerwerk van St. Joost is een uitklapbaar boekje Rechtlijnig waarin je een geïllustreerde rechtszaak ziet. Dit boekje is nu sinds 2019 een rondreizende expositie geworden tot nu en informeert over de verschillende rollen en functies die mensen hebben tijdens een zaak. Op dit moment wordt het geëxposeerd in het Paleis van Justitie in Amsterdam. Ook zijn mijn tekeningen sinds dit jaar te zien op Amazon Prime, in de docuserie: Pact met de Duivel. Mens en recht is echt mijn thema, dat keert altijd terug voor mij.” 

Wat zou je de huidige studenten willen meegeven?  
“Als je het gevoel krijgt van ‘he, dit kan ik ook’ of ‘dit ben ik’, ga er dan achteraan en laat het niet los, ga er echt op jagen! Ik denk dat het dan namelijk een roeping is, wat het ook is. 
Ook wil ik mijn docenten van vroeger bedanken, ik weet niet waar ik nu had gestaan zonder mijn start op  SintLucas. Het was voor mij de goede stap in het begin van mijn ontwikkeling.”  

Interview: Ayla Kivits / Fotografie: Melvin van Liebergen